Povratak Miroslava Krleže. Zbornik radova, urednik Tomislav Brlek, Zagreb 2016.
Czy tytuł tomu zbiorowego – Powrót Miroslava Krležy – istotnie ma sugerować, że Krleža został w ostatnim czasie nieco zapomniany? On, może największy współczesny pisarz chorwacki? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w anonsowanym właśnie tomie. Zebrano w nim czternaście tekstów, których autorami są badacze twórczości Krležy. Kilka spośród artykułów poświęcone jest analizie jednej z bardziej znanych powieści – Powrotowi Filipa Latinovicza (w znaczący sposób tytuł tomu stanowi parafrazę tego tytułu). Teksty stanowią pokłosie naukowego sympozjum Krleža danas, które odbyło się w Zagrzebiu w styczniu 2012 r. (ponad sto lat od jego debiutu, a czterdzieści od ostatniej wydanej za jego życia książki.
Jak napisał jeden z recenzentów, powołując się na słowa redaktora i jednego z autorów – Tomislava Breka – tom jest zapowiedzią wielkiego powrotu wielkiego pisarza.
Drago Roksandić, Vlatka Filipčić Maligec, Kultura hrvatskog antifašizma. Između „mjesta pamćenja” i kritičke refleksije, Zagreb 2016.
Autorzy sięgają do mało dotąd zbadanego fenomenu kultury chorwackiej pierwszych lat po II wojnie światowej. Chorwacja – będąca w latach 1941-1945 państwem satelickim hitlerowskich Niemiec – znalazła się nagle w obrębie nowego państwa federacyjnego. Ludowa Jugosławia powstała pod auspicjami AVNOJ-u, Antyfaszystowskiej Rady Wyzwolenia Jugosławii. Antyfaszyzm został szybko obciążony balastem ideologii marksistowskiej. Jak informuje krótka notka na okładce, „kluczowym problemem w próbach współczesnej rekonstrukcji polityki kulturalnej antyfaszyzmu chorwackiego jest bez wątpienia częstokroć wspominany, ale wciąż jeszcze niewystarczająco przebadany Pierwszy Kongres Pracowników Kultury w Topusku”, zorganizowany w dniach 25-27.07.1944 r. To wokół tego przełomowego wydarzenia koncentrują się teksty dwojga autorów. Brało w nim udział wielu artystów, naukowców oraz działaczy (kulturalnych), którzy mieli znaczny wpływ na dalszy rozwój kultury chorwackiej. Należy podkreślić, że Drago Roksandić i Vlatka Filipčić Maligec przygotowując tę monografię wykorzystali materiały źródłowe, spośród których wiele pozostawało dotąd w cieniu (tzw. „białe plamy”). Autorzy [tomu] przystąpili do pisania z pełną świadomością, że [ta] jedna książka poświęcona kulturze antyfaszyzmu chorwackiego nie może stanowić rozwiązania problemów, których nie udawało się rozwiązać pokoleniom historyków. Wychodzili oni tymczasem z założenia (=pretpostavke), że obecnie można korzystać z materiałów źródłowych – ujawnionych i nieujawnionych – pochodzących z różnych źródeł i umożliwiających zrobienie koniecznego //istotnego kroku naprzód. Publikacja stanowi próbę spojrzenia na kongres w Topusku z szerszej perspektywy, zbadania go w szerszym kontekście kultury i polityki kulturalnej antyfaszyzmu chorwackiego”.