W Instytucie Slawistyki Zachodniej i Południowej UW będą gościć chorwackie poetki Dorta Jagić i Irena Skopljak Barić. Wydarzenie, organizowane przez Ambasadę Republiki Chorwacji, odbędzie się 8.11.2019 o godzinie 16.00 w sali nr 11. Podczas spotkania, które poprowadzi Małgorzata Wierzbicka (m. in. tłumaczka twórczości Dorty Jagić), poetki będą opowiadać o swoich utworach, a ich utwory o nich. Okazję do wypowiedzi będzie miała również publiczność. Wszystkich zainteresowanych serdecznie zapraszamy na popołudniowe spotkanie z poezją.
Z ostatniej chwili: Niestety poetka Dorta Jagić musiała odwołać swoją wizytę w Instytucie. Reszta programu pozostaje bez zmian.
Dorta Jagić i Irena Skopljak Barić dvije su hrvatske pjesnikinje koje će posjetiti ISZIP 08. 11. 2019., u 16 h u Sali 11. Tijekom posjeta, u organizaciji Veleposlanstva RH i uz moderiranje Małgorzate Wierzbicke (koja je i prevela nekoliko djela Dorte Jagić), pjesnikinje će govoriti o svojim djelima a njihova će djela govoriti o njima. Osim toga, priliku za govor imat će i publika. Svi zainteresirani dobrodošli su na popodnevno druženje uz poeziju.
Dorta Jagić – urodziła się w 1974 roku w dalmatyńskim Sinju, w Chorwacji. W Zagrzebiu studiowała filozofię oraz religioznawstwo i nadal tam mieszka. Debiutowała w 1999 roku tomem wierszy Plahta preko glave, za który otrzymała prestiżową chorwacką nagrodę Goran Młodych Poetów. Pozostałe tomiki jej wierszy to: Thamagochi mi je umro na rukama (2001), Đavo i usidjelica (2003), Kvadratura duge (2007), Kanapa na rynku (2014), [Kauč na trgu, 2011] – gdańska nagroda Europejski Poeta Wolności (2014), tłum. M. Wierzbicka – Kafkin nož (2015). Jest również laureatką rumuńskiej Wielkiej Nagrody Poetyckiej (2007). Dorta Jagić nakreśliła sobie bardzo szerokie pole działania, pisze także krótkie opowiadania, eseje, dramaty, dzienniki podróży, współpracuje ze studenckimi teatrami eksperymentalnymi, tłumaczy poezję i prozę z języka angielskiego i niemieckiego. Za zbiór opowiadań Kičma (2009) otrzymała stypendium niezależnych chorwackich wydawców oraz Austriackiego Forum Kultury. Pozostałe tomy opowiadań (w tym dzienników) to: S tetovažom nisi sam (2010), Mali rječnik biblijskih žena (2013), Prolazi i pukotine (2015) i Veće od kuće (2018). Dwa ostatnie tomy to zapisy z podróży. Jej teksty tłumaczone są na francuski, polski, słowacki i inne języki.
Z posłowia do polskiego tomu Dorty Jagić Kanapa na rynku (2014):
W jej poezji ‘sacrum’ miesza się z ‘profanum’, przy czym odwołania do ‘sacrum’ są dyskretne, czasami nawet jakby wstydliwe. Rzecz w tym, że chociaż wszyscy jesteśmy na świecie po trosze nomadami, sublokatorami, przechodniami – i świat, i życie są fascynujące. Wewnętrzna energia wierszy Dorty Jagić podpowiada, że warto podjąć próbę zrozumienia świata poprzez refleksję, że wolność nabiera wartości, gdy dostrzega własne ograniczenia. I gdy kocha się życie.
Małgorzata Wierzbicka
Irena Skopljak Barić – jak podaje nota biograficzna w jej debiutanckim (jedynym) tomiku wierszy Nepovezani (2018), wydanym przez Stowarzyszenie Pisarzy Chorwackich (DHK – Društvo hrvatskih književnika), nauczycielka języka i literatury chorwackiej oraz rosyjskiej. W sieci można się dowiedzieć, że do szkół (podstawowej i średniej) chodziła w Trogirze (Chorwacja, Dalmacja), a urodziła się prawdopodobnie w 1982 roku w Zenicy (BiH). Oprócz wierszy pisze krótkie opowiadania, które drukuje w czasopismach np. Tema, a wiersze np. w Poeziji, wydawanej przez DHK. W wywiadzie dla dziennika Nacional (2.04. 2017) powiedziała:
Obawiam się, że żywot poezji jest skromny i cichy, a z drugiej strony tak wiele jest głosów poetyckich, które się przebijają i warte są uwagi. Jednak kupujących tomiki i czytających wiersze, czy też uczestniczących w spotkaniach poetyckich nie ma wielu. Jest to smutne, bo poezja, jak każda sztuka, potrzebuje recepcji. My, dla których poezja jest ważna, musimy być uparci w jej promowaniu.
Podczas promocji debiutanckiego tomu Ireny Skopljak Barić w bibliotece miejskiej w Trogirze, Miroslav Mićanović mówił m in. tak: Niepewność autorki zapewnia niemal niewyczerpaną przestrzeń dociekań i badań nad możliwościami języka poezji impulsu i przeżyć, które zmieniają się w pytania, wątpliwości i język codzienności, także opowieść o codzienności.
Od siebie mogę dodać, że obecne są w jej poezji niemal wszystkie ważne tropy poezji chorwackiej ostatnich trzydziestu lat: zanurzenie w codzienności, momentami zahaczającej o metafizykę, nigdy nie stłumione pragnienie podróży, wszerz i wzdłuż świata, ale także poza siebie, przy równoczesnej silnej chęci pozostawienia indywidualnego śladu. Wiele jest w jej wierszach, zgodnie z przywilejem młodości, zapisów miłosnych uniesień, opresji i perypetii.
Małgorzata Wierzbicka
